Stevena Spielberga stworzył filmy z niemal każdego możliwego gatunku, ale jak jego filmy science-fiction są uszeregowane od najgorszych do najlepszych? Od 1977 do 2018 roku konsekwentnie powracał do źródła fantastyki naukowej jako źródła spektakli, placu zabaw dla najnowszych osiągnięć technologicznych kina i pryzmatu, przez który filtruje niektóre z jego najbardziej osobistych dzieł.
Wielki przełom Spielberga nastąpił, gdy wyreżyserował Szczęki w 1975 roku. Film ustanowił wówczas rekord kasowy w kraju, odniósł krytyczny sukces i przyniósł filmowcowi pierwszą nominację do Oscara dla najlepszego filmu . Zaraz potem Spielberg skupił się na reżyserowaniu gwiazd Bliskie spotkania trzeciego stopnia i wkrótce potem ET Pozaziemskie . Jego mistrzostwo w gatunku science-fiction pozostało, a przez resztę bogatej kariery Spielberga, czy inspirował terror oparty na dinozaurach w Park Jurajski lub dając widzom coś bardziej nastrojowego i mózgowego sztuczna inteligencja Lub Raport mniejszości, nigdy nie było zbyt długo, zanim wrócił po więcej.
Powiązany: Remaster Indiana Jones 4K Stevena Spielberga rujnuje oryginalny wygląd
Z definiującego gatunek spektaklu pt Bliskie spotkania do niedawnego przepełnienia CGI Gotowy Gracz Jeden, Steven Spielberg udowodnił, że jest jednym z najważniejszych reżyserów science-fiction. Oto jego filmy science fiction, uszeregowane od najgorszego do najlepszego.
8. Gotowy gracz pierwszy (2018)
Wydawało się, że przez większość 2010 roku Spielberg całkowicie zdystansował się od rozrywkowej rozrywki dla dzieci, która zdominowała jego wczesną karierę. Zamiast tego reżyser skupił się na wymianie zniuansowanych, skomplikowanych spojrzeń na amerykańską historię Most szpiegów Lub Lincolna, w którym oryginalnie wystąpił Liam Neeson . W związku z tym, kiedy ogłoszono, że będzie adaptował bestsellerową powieść Ernesta Cline'a o przyszłości tak brutalnej, że społeczeństwo zmuszone jest do ucieczki do wirtualnej rzeczywistości, było wiele podekscytowania i oczekiwania na powrót do swojej „popcornowej taryfy” korzenie. Niestety, Gotowy Gracz Jeden to wiele pustych spektakli, a jego reżyser nie wykazuje zainteresowania wprowadzaniem jakiejkolwiek emocjonalności do swojej rutynowej fabuły, a zamiast tego całkowicie poddaje się wielu rozwlekłym sekwencjom akcji CGI absolutnie przepełnionym IP. Jako potępienie naszego społeczeństwa z obsesją na punkcie nostalgii, mogło to być interesujące, ale Spielberg jest zbyt zajęty traktowaniem tego jak własnego, wysokobudżetowego placu zabaw. Niestety, oprócz odtwarzanej sekwencji w połowie filmu Lśnienie Overlook Hotel, to szokująco pozbawiona radości sprawa.
7. Zaginiony świat: Park Jurajski (1997)
Spielberg tak naprawdę nie robi kontynuacji, a kiedy to robi, zwykle charakteryzuje się nadmiernym wzmocnieniem ekscesów oryginału, z coraz bardziej malejącymi zwrotami. Tak jest z pewnością Zaginiony świat, który był pierwszy Park Jurajski kontynuacja, aby dowiedzieć się, że trudno jest zachować świeżość formuły „parku dinozaurów, który się zepsuł”. Nie ma tu nic z początkowego cudu. Pomimo występów Julianne Moore i Vince'a Vaughna, nie ma też zbyt wielu interesujących postaci. Jeff Goldblum, tak neurotycznie histeryczny w oryginale, zostaje awansowany na głównego bohatera z mieszanymi wynikami, a poza oklepanym przesłaniem środowiskowym, Spielberg wykorzystuje to głównie jako sposób na trochę zabawy, kiedy wypuszcza T-Rexa na San Diego. To wszystko jest bardzo głupie i śmieszne bez Alana Granta i Ellie Sattler, ale obfite przypomnienie umiejętności reżysera w konstruowaniu niektórych z najbardziej zabawnych i wciągających scen akcji w kinie.
6. Wojna światów (2005)
Wielu fanów i krytyków Spielberga wrzuciło ten film do jednego worka, razem z filmami z 2004 roku Terminal i 2005r Monachium, w nieoficjalną trylogię skupił się na nastrojach Ameryki po 11 września. Podczas gdy pierwszy jest bardziej sympatyczny, a drugi bardziej skoncentrowany na nagrodach, Wojna światów przekracza jedno i drugie, a także przydomek „trylogii”, stając się jednym z najbardziej wstrząsających i definitywnych amerykańskich filmów o tym strasznym dniu sprzed 20 lat. Do diabła z gatunkiem, Spielberg jest całkowicie nieobciążony papkowatym opakowaniem science-fiction, jakie może pociągać za sobą klasyk H.G. Wellsa. Nie ma żadnej przygody Park Jurajski , żaden z dobrych facetów vs. emocje potworów Szczęki. To przede wszystkim film o strachu i terrorze, od przepełnionej trupami rzeki po niedoceniane i przerażające potwory ze statywu , a Spielberg łączy swoją opowieść o kraju stojącym w obliczu przytłaczająco niszczycielskiej inwazji z okrojoną, ponurą paradą koszmarnych obrazów. To wciąż może być najbardziej dochodowy film Toma Cruise'a, ale jest to również ten, w którym ma pełny atak paniki, zdając sobie sprawę, że pokrywający go popiół pochodzi od zdezintegrowanych ludzi, przez których właśnie przebiegł. Krytycy mogą kpić z jego nagłego charakteru deus ex machina zakończenie (chociaż pomysł wirusa niszczącego gatunek jest nieco bardziej namacalny w 2020 r.), ale jest to po cichu jeden z najbardziej przerażających i potężnych filmów Spielberga.
Powiązane: Jedna scena z blizną, wyreżyserowana przez Stevena Spielberga
5. Raport mniejszości (2002)
Połączenie z 9/11 nie kończy się na Wojna światów . Prawdą jest, że adaptacja Spielberga pt Raport mniejszości historia była kręcona na długo przed wrześniem 2011 roku, ale przedstawia społeczną paranoję i inwigilację, w której futurystyczni gliniarze mogą aresztować ludzi tylko po to, by porozumiewawczy zamierzają popełnić morderstwo, uderzyć w ducha czasu w mrożący krew w żyłach i wręcz niesamowity sposób. Wiele z tego ma związek z materiałem źródłowym, nowelą Philipa K. Dicka z 1956 roku, której prace zainspirowały inne arcydzieła science fiction, takie jak Łowca androidów I Całkowite przypomnienie. Jednak film wyjątkowo różni się od książki, a to Spielberg, wraz z wyblakłymi zdjęciami Janusza Kamińskiego, łączącymi przyszłość z noir, zdaje sobie sprawę z największego potencjału ekranowego tej historii. Na początku XXI wieku Spielberg połączył mistrzostwo gatunku z rozczarowaniem optymizmem, który był jego znakiem rozpoznawczym w latach 70. i 80. Raport mniejszości, zakotwiczony przez typowo solidny występ Toma Cruise'a, jest równie ekscytującym filmem, w którym ucieka człowiek, jak wyciszonym jastrychem przeciwko Ameryce porzucającej swoje zasady.
4. Bliskie spotkania trzeciego stopnia (1977)
Rok 1977 był sztandarowym rokiem dla science fiction w filmie, z definiującymi wysiłkami George'a Lucasa i Stevena Spielberga, którzy całkowicie ożywili ten gatunek i utorowali drogę rodzajom filmów tworzonych do dziś. Jeśli jednak Gwiezdne Wojny była błyskawiczną igraszką w kosmosie, baśniowym połączeniem westernów o dobru i złu, śmiałych bohaterach, bezczelnych księżniczkach i broni laserowej, a potem Bliskie spotkania trzeciego stopnia była poważniejszą, majestatyczną sprawą, a Spielberg rozważał kontynuację po jej sukcesie. To taki sam film o dziecinnym zdumieniu, jaki Spielberg kiedykolwiek nakręcił, ale w jego spojrzeniu na istoty pozaziemskie jest tajemnicza, nawiedzona cecha. To jeden z najwolniejszych, najzimniejszych i najbardziej mózgowych filmów tego filmowca, ale jego opowieść o obsesyjnym człowieku budującym modele w swojej kuchni i próbującym połączyć się z jakąś kosmiczną siłą większą od niego samego, jest również pod wieloma względami migawką z całej jego kariery. Końcowa sekwencja jest jedną z jego najbardziej charakterystycznych, wizualnym i dźwiękowym symfonicznym przedstawieniem dwóch gatunków komunikujących się, które mogło być dostarczone tylko przez mistrza. Z kultowym i cytowanym Szczęki , Spielberg zamienił czystą pulpę w przebój, ale z Bliskie spotkania jasno wyraził swoje pragnienia przekroczenia gatunkowych pułapek i sięgnięcia gwiazd.
3. sztuczna inteligencja Sztuczna inteligencja (2001)
Bez wątpienia jedna z najbardziej polaryzujących pozycji w całej filmografii Spielberga, sztuczna inteligencja Sztuczna inteligencja słusznie podlega powolnej i stałej ponownej ocenie w ciągu 20 lat od jego wydania. Ten pęknięty szklany pantofel z bajki nie był powrotem do science fiction, jakiego widzowie być może oczekiwali lub chcieli od reżysera w 2001 roku, ale bardziej pasuje do składu, który obejmuje teraz podobnie ponure gatunki, takie jak Raport mniejszości. Ponadto początkowa krytyka, która nalegała na podział filmu na „części Stevena Spielberga” i „części Stanleya Kubricka” (Spielberg i Kubrick pracowali nad tym filmem wiele lat przed śmiercią Kubricka), może teraz zostać w dużej mierze odrzucona jako kompletny nonsens.
Chwila sztuczna inteligencja jest przepełniony zimnym niepokojem pracy Kubricka, to jest film Spielberga od początku do końca. W rzeczywistości można argumentować, że jest to centrum łączące człowieka, który stworzył Szczęki I Poszukiwacze zaginionej Arki z tym, który stworzył Lincolna I Monachium. To nawiedzona dywersja dziecięcego cudu jego wczesnych filmów; David Haleya Joela Osmenta to niesamowita, zabawna lustrzana wersja Elliotta Henry'ego Thomasa. Każdy, kto ogląda ten film i mówi, że jego zakończenie zamienia się w wzruszający sentymentalizm, nie zwraca na to uwagi; ostatni obraz, jaki Spielberg wyczarowuje, to postrzępiony uścisk, jeden z jego najbardziej mrożących krew w żyłach i niepokojących.
Związane z: Jak Interstellar Stevena Spielberga byłby zupełnie innym filmem
2. Park jurajski (1993)
Jest tyle dobrego do rozpakowania Park Jurajski , niezależnie od tego, czy chodzi o przełomowe innowacje techniczne i CGI, kultową ścieżkę dźwiękową Johna Williamsa, czy też wciąż zdumiewający fakt, że ukazał się w tym samym roku, co inne z jego arcydzieł wszechczasów, biegunowe przeciwieństwo Lista Schindlera . Rok 1993 stanowi doskonały obraz niezrównanej wszechstronności Spielberga, ale Park Jurajski to ostatni raz, kiedy nakręcił duży, zabawny przebój, który również można zaliczyć do jego najlepszych dzieł. W swej istocie frankensteinowska przypowieść o pychie, Park Jurajski zaczyna się jako kolejny mistrzowski kurs Spielberga w dziecięcym zachwycie, zanim pompuje gaz, pozwala dinozaurom szaleć i staje się jedną z najbardziej ekscytujących przejażdżek kolejką górską w kinie. Niektóre z najbardziej nieznośnie pełnych napięcia prac reżysera są tutaj pokazane, od wprowadzającej sceny tyranozaura po nieskończenie naśladowaną scenę kuchenną z przerażającymi i często zmieniającymi się welociraptorami. Piąta kontynuacja ma się ukazać w przyszłym roku, ale nic nigdy nie przebije oryginału.
1. ET Pozaziemskie (1982)
ET jest definiującym filmem Stevena Spielberga kariera. Zaczyna się od scenariusza Melissy Mathison, który opowiada historię chłopca z przedmieść, który znajduje kosmitę w swojej stodole i postanawia go chronić przed krzywdą. Jednak to Spielberg przekształca tę prostą koncepcję w jedną z najbardziej pierwotnych opowieści o przyjaźni w kinie. Wszystko w tym filmie wydaje się żywe, od dynamicznie zainscenizowanej sceny początkowej, w której samotna matka próbuje zgromadzić swoje inteligentnie gadające dzieci i zamówić pizzę, po niezwykłą lalek, które nadają tytułowej postaci duszę. Surowy zwrot Henry'ego Thomasa jako Elliotta jest prawdopodobnie największym dziecięcym przedstawieniem w historii kina, a kultowa ścieżka dźwiękowa Johna Williamsa to film w pigułce: delikatny kwiat, który rozkwita we wspaniałe dzieło pełne gwałtownych emocji. Oglądać ET polega na poddaniu się pełnej mocy mistrza kina, który zawsze rozumiał, że czasami filtr gatunkowy może być najlepszym sposobem na dotarcie do uniwersalnej prawdy. W ostatnim akcie Spielberg wyciska ze swojej publiczności łzy wszelkiego możliwego rodzaju, podczas gdy film płynnie przechodzi od dewastacji do uniesienia, od zaciskającej pięści radości do niezwykle silnego poczucia straty. Krótki czas ET na ziemi uczy Elliotta i widzów filmu, Jak kochać, a kiedy nadejdzie czas, jak się pożegnać. 'Będę tutaj,' mówi i to prawda. ET to jeden z najbardziej ponadczasowych klasyków kina, który będzie dostępny dla wielu pokoleń do odkrycia.
Następny: Każdy film Stevena Spielberga i Toma Hanksa w rankingu od najgorszego do najlepszego