The Town That Dreaded Sundown to film dokumentalny z 1976 roku oparty na faktycznych zbrodniach popełnionych w Texarkanie w 1946 roku. Prawdziwego zabójcy nigdy nie odnaleziono.
Miasto, które bało się zachodu słońca był filmem dokumentalnym z 1976 roku opartym na faktycznych zbrodniach popełnionych w Texarkanie w 1946 roku. Zakapturzony zabójca terroryzował mieszkańców obszarów wiejskich otaczających granicę między Teksasem a Kansas. Nazwany przez prasę morderstwami w Texarkana Moonlight, zaatakowano osiem osób, a pięć zamordowano w ciągu trzech miesięcy. Film miał być prawdziwym przedstawieniem zbrodni, ze zmienionymi tylko nazwiskami ofiar. Jednak film Charlesa B. Pierce'a nie był dokładnym opisem tego, co się wydarzyło, i pozwolił sobie na wiele swobód co do faktów. Meta-sequel wyprodukowany przez Jasona Bluma w 2014 roku pomogło tylko w dalszym zatarciu prawdy.
Kontynuuj przewijanie, aby czytać dalej Kliknij poniższy przycisk, aby szybko rozpocząć ten artykuł.
Scenarzysta Early E. Smith śledzi podstawowy zarys zbrodni, ale dodaje do narracji elementy wyzysku, które podkopują wiarygodność filmu. Pisarz stworzył także całkowicie fikcyjne scenariusze, w tym pościg między organami ścigania a zabójcą, które od wielu lat zabarwiają postrzeganie prawdy przez opinię publiczną. W przeciwieństwie do popularnych kryminałów, takich jak Oliver Stone Urodzeni mordercy (1994), luźno zainspirowany różnymi wydarzeniami, oraz Davida Finchera Zodiak , który skupiał się na obsesji jednego mężczyzny na punkcie prawdziwego seryjnego mordercy , Zachód słońca dźwigał ciężar zbrodni, które dotknęły prawdziwych ludzi.
Ataki rozpoczęły się 22 lutego 1946 r., Kiedy młoda para zaparkowana w miejscu zwanym pasem kochanków została skonfrontowana z nieznajomym w kapturze, który wyciągnął latarkę i broń. Kierowca samochodu Jimmy Hollis (25 l.) I jego dziewczyna Mary Jeanne Larey (19 l.) Zostali wyprowadzeni z samochodu po tym, jak intruz powiedział im, że ' nie chciał ich zabijać '. Po pęknięciu czaszki Hollisa pistoletem, Larey również został trafiony w głowę, ale, co dziwne, napastnik również kazał mu uciec. Dogonił ją, wykorzystał seksualnie, ale po ataku pozwolił jej odejść. Zachowanie zakapturzonego sprawcy, czasami błędne, wydawało się sugerować niepewność w jego działaniach. W następnych trzech atakach nie pokaże żadnego z tych znaków.
Prawdziwe zbrodnie w mieście, które bało się zachodu słońca
24 marca 1946 inna para została skonfrontowana w innym miejscu, znanym również jako pas kochanków. Tym razem obie ofiary nie miały tyle szczęścia. Richard L. Griffin (29 l.) I jego dziewczyna Polly Ann More (17 l.) Zostali znalezieni martwi w jego samochodzie od ran postrzałowych w głowę. Niecały miesiąc później, 13 kwietnia, zabójca odebrał życie Paulowi Martinowi (17) i jego przyjaciółce Betty Jo Booker (15) - obaj zastrzeleni tą samą bronią, której używano w poprzednim podwójnym morderstwie, automatycznym pistoletem Colt .32. Po zabiciu Martina i Bookera Texarkana Daily News użył pseudonimu Phantom Killer w nagłówku, który wkrótce został użyty do opisania go przez krajowe media.
Ostatni atak zabójcy w kapturze miał miejsce w nocy 13 kwietnia. Małżeństwo Virgil i Katie Starks, oboje po trzydziestce, zostali zastrzeleni w ich domu położonym na 500 akrowej farmie, 10 mil na północny wschód od Texarkany. Virgil został postrzelony i zabity, siedząc na krześle w swoim salonie. Katie została dwukrotnie postrzelona w twarz podczas próby wezwania policji. Przeżyła tę mękę, biegając po pomoc do domu odległego sąsiada. Phantom Killer nigdy więcej nie uderzył i chociaż doszło do silnego polowania i śledztwa, nikt nigdy nie został skazany za te zbrodnie. Podczas Miasto, które bało się zachodu słońca Być może igrał z faktami faktycznymi, ale przez dziesięciolecia podtrzymywał pamięć o tragicznych wydarzeniach. Nawet dzisiaj film jest pokazywany raz w roku w okolicach Halloween w teatrze plenerowym w Texarkana. Obecnie jest dostępny do streamowania na Amazon Prime.
Dalej: To prawdziwa historia: prawdziwe przestępstwa, które zainspirowały Pennywise