„What's My Name: Muhammad Ali” HBO jest kroniką życia i czasów amerykańskiej ikony. Przedstawiamy największe ujawnienia i dlaczego mają one znaczenie.
HBO Jak mam na imię: Muhammad Ali dokumentalny kronika życia i czasów amerykańskiej ikony. To najnowszy dokument biograficzny sieci po wcześniejszym wydaniu The Inventor: Out for Blood in Silicon Valley o założycielce Theranos, Elizabeth Holmes i Opuszczając Neverland o ikonie muzyki pop, Michaelu Jacksonie.
Wyreżyserowane przez Antoine'a Fuquę, Jak mam na imię bada początki Alego w Kentucky i jego ostateczną przemianę w jednego z najbardziej znanych sportowców XX wieku. Pomimo zajmowania się zwykłym obszarem życia Alego, Jak mam na imię jest zasadniczo o dążeniu boksera do szacunku - zarówno na ringu, jak i poza nim - wraz z jego globalnym wpływem i spuścizną filantropów.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij poniższy przycisk, aby szybko rozpocząć ten artykuł.
W 1964 roku 22-letni Cassius Clay oficjalnie zmienił nazwisko na Muhammad Ali po wstąpieniu do organizacji Nation of Islam. Jak mam na imię obejmuje całokształt kariery bokserskiej Ali - oto, czym różni się od typowego filmu dokumentalnego o słynnym amerykańskim sportowcu.
Młoda Ali wystąpiła w programie telewizyjnym zwanym mistrzami jutra
Większość filmów dokumentalnych Muhammada Alego zaczyna się od jego Złotego Medalu na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960 w Rzymie we Włoszech. To idealne miejsce na rozpoczęcie, ponieważ Ali miał wtedy zaledwie 18 lat, a kilka miesięcy później zadebiutował zawodowo w swoim rodzinnym Louisville w stanie Kentucky. Ale Jak mam na imię przedstawia ważny kontekst biograficzny o początkowych latach Alego na ringu, na długo przed tym, jak jego zawodowe walki ustanowiły rekordy transmisji telewizyjnych.
Jako nastolatek Ali poznał trenera boksu Joe Martina, który miał lokalny program o nazwie Mistrzowie jutra . HBO Jak mam na imię zawiera materiał filmowy z programu WAVE-TV w Louisville, na którym Ali boksuje jako młody mężczyzna. Martin tak twierdzi jego pierwszy mecz bokserski był w telewizji ,' i Ali następnie ujawnia, że miał około 45 walk Mistrzowie jutra , w każdą sobotę o szóstej . Przed Letnimi Igrzyskami Olimpijskimi w 1960 roku Ali zdobył sześć tytułów Złotych Rękawic w Kentucky, a także dwa krajowe tytuły Złote Rękawiczki. Jak mam na imię pokazuje, jak to się wszystko zaczęło.
Kubańczycy z Florydy nazwali Ali Big Mouth
Wielu przypadkowych fanów boksu może uwierzyć, że Ali zaczął gadać bzdury po tym, jak stał się sławny. Ale jako Jak mam na imię podkreśla, że zawsze miał żywą osobowość wewnątrz i na zewnątrz ringu. Dokument szczegółowo opisuje, jak Bill Faversham, mężczyzna z Kentucky, obserwował walkę Ali jako nastolatek, a później podpisał z nim kontrakt na 400 dolarów miesięcznie - wystarczająco, żeby mógł jeść . Ponadto Ali zarobił 50 procent Brama czyli sprzedaż biletów. To ustanawia relacje biznesowe Ali z Angelo Dundee, który był pod wrażeniem wytrwałości boksera podczas poszukiwania pierwszego spotkania. Dundee opisuje Ali jako jakiś orzech , ale zabrał go na trening na Florydę. Brawura Ali'ego wyprzedziła jego światową sławę.
Podczas treningu w Miami Beach osobowość Alego również wywarła wrażenie na miejscowych. Dundee przypomina sobie, jak Kubańczycy nadali mu przydomek Duże usta , co przekłada się na Duże usta . Ali najwyraźniej naśladował hiszpańskie rozmowy miejscowych, ale mówił tylko bełkotem, tak jak tego nie robił znać każdy hiszpański. Dundee tak twierdzi zanim ktokolwiek nazwali go „Wielką Ustą” .
Tytuł filmu dokumentalnego pochodzi z filmu Ali’s Match Vs. Ernie Terrell
W 1967 roku Ali miał 27-0 i oficjalnie zmienił nazwisko. Przed walką z Erniem Terrellem obaj bokserzy pojawili się razem w telewizji. Terrell konsekwentnie nazywał Ali jako Cassius Clay . W odpowiedzi Ali odniósł się do Terrella jako do Wujek Tom . Dwóch krótko się starło, i Jak mam na imię zauważa, że wielu ludzi wierzyło, że było to wydarzenie zaaranżowane. Kiedy bokserzy walczyli ze sobą w lutym 1967 roku, Ali wyglądał na szczerze obrażonego i gotowego do spełnienia obietnicy, że ukarze Terrella.
Ali konsekwentnie stwierdza podczas meczu Jak mam na imię ? po uderzeniu Terrella. Chociaż Ali ostatecznie nie zdobył nokautu, wygrał jednogłośnie. I to nie jest przemijająca chwila w filmie dokumentalnym, jak Jak mam na imię później pokazuje, jak trener Joe Fraziera, Yancey Durham, również nazywał Ali jako Cassius Clay pomimo znajomości jego imienia i nazwiska. Chociaż Ali miałby znacznie większe problemy w oczach opinii publicznej, Jak mam na imię Podkreśla fakt, że czuł się zlekceważony, gdy bokserzy odmówili zwracania się do niego jako Muhammad Ali, co dodało mu jeszcze większej motywacji na ringu, a co za tym idzie - większej sławy.
„What’s My Name Highlights” Ali’s Rural Training Camp
Jako całość, Jak mam na imię śledzi karierę Muhammada Alego od początku do końca. Ale pokazuje również materiał filmowy z jego treningu w Deer Lake w Pensylwanii. Ta sekwencja jest wyjątkowa, ponieważ pojawia się po pierwszej przegranej Alego, dzięki uprzejmości Joe Fraziera w marcu 1971 roku. Wiele filmów dokumentalnych podkreśla jego przechwałki i odwagę, ale Jak mam na imię oferuje zakulisowe spojrzenie na duchowość boksera i jego związek z naturą.
Ali mówi podczas klipów z Deer Lake picie wody Bożej i utrzymanie zdrowego umysłu. Kompleks treningowy Ali's Deer Lake obejmuje drewniane podłogi i nie ma elektryczności, a duże skały nazywa legendami boksu, takimi jak Jack Johnson, Rocky Marciano i Joe Louis. Ali omawia, jak to jest teoretycznie pełen obóz zintegrowany mistrzowie czerni i bieli . Jak mam na imię często powraca do nagrań z treningu wiejskiego Ali, zwłaszcza gdy przenosi obóz do Easton w Pensylwanii po przegranej z Kenem Nortonem w marcu 1973 roku.
Sekwencje Eastona są również kluczowe, ponieważ szczegółowo opisują, w jaki sposób Ali zwerbował 21-latka Larry'ego Holmesa, aby był jego pełnoetatowym partnerem sparingowym; związek zawodowy, który trwał cztery lata. W 1978 roku Holmes zdobył tytuł wagi ciężkiej WBC pokonując nikogo innego jak wspomnianego Nortona. W październiku 1980 roku Ali wyszedł z emerytury, aby rzucić wyzwanie Holmesowi i ostatecznie przegrał. Holmes płakał po walce, ponieważ zasadniczo zakończył karierę swojego bohatera. Ali oficjalnie przeszedł na emeryturę 14 miesięcy później po przegranej z Trevorem Berbickiem.
Ali wykorzystywał swoją kondycję fizyczną, by żartować innym
Kiedy Muhammad Ali przeszedł na emeryturę w 1981 roku, jego fizyczny i psychiczny upadek był ewidentny. Później zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona i Jak mam na imię bada, jak stan wpłynął na jego interakcje z przyjaciółmi, rodziną i nieznajomymi. Niektórym współczuł Aliemu, ale film dokumentalny pokazuje, że często występował, żeby się trochę pośmiać.
Jak mam na imię pokazuje materiał z wywiadu między Edem Bradleyem i Ali z CBS. Dziennikarz poprosił boksera, aby skomentował jego słynne zdjęcie na obrączce, ale Ali wyszła z pokoju. Później rodzina Alego ujawniła, że często zdawał się zasypiać podczas rozmów i że zaczęło się to po walce z Joe Frazierem. Sugeruje się nawet, że w tym stanie Ali zadaje ciosy. Gdy Bradley obserwował Ali, ikona boksu zadała cios, najwyraźniej śpiąc. Bradley nadal patrzył i był zaskoczony, gdy Ali obudził się i wydawał się atakować. Wszystkie zaangażowane strony natychmiast zrozumiały żart. Ali żartował przez cały czas i resztę Jak mam na imię pokazuje, jak zachowywał poczucie humoru, mimo że nie potrafił grać tak, jak kiedyś.
Muhammad Ali zmarł w 2016 roku w wieku 74 lat. Jak mam na imię celebruje swoje osiągnięcia bokserskie i dziedzictwo jako filantrop.