Stephen Hopkins to filmowiec, który zajmował się wszystkim, od kontynuacji serii po dramaty z życia wzięte, a oto jego praca w rankingu od najgorszego do najlepszego.
Oto wszystkie filmy teatralne reżysera Stephen Hopkins w rankingu od najgorszego do najlepszego. Stephen Hopkins zaciął zęby przy teledyskach i pracował nad drugim urządzeniem Góral zanim zadebiutował jako reżyser w 1987 roku. Od tego czasu zgromadził imponującą liczbę filmów na dużych i małych ekranach. Pracował z aktorami, takimi jak Gene Hackman, Michael Douglas i Monica Bellucci, i pomógł stworzyć styl 24 kierując swoim pilotem i przez większość pierwszego sezonu.
Wyreżyserował imponującą gamę filmów telewizyjnych, w tym uznane za 2004 rok Życie i śmierć Petera Sellersa z udziałem Geoffrey'a Rusha i Charlize Theron oraz odcinki Opowieści z krypty , Bezwstydny i Californication . Wyreżyserował także pilota dla Amazona Mroczna Wieża , który ostatecznie nie został odebrany.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij poniższy przycisk, aby szybko rozpocząć ten artykuł.
Przyjrzyjmy się filmom teatralnym Stephena Hopkinsa i oceńmy je od najgorszego do najlepszego.
Żniwa (2007)
Stephen Hopkins nie jest obcy gatunkowi horroru, ale pomimo obsady, w której znajdują się Hilary Swank i Idris Elba, Żniwa od 2007 roku jest stylowy, ale mało strachów.
Zagubieni w kosmosie (1998)
Ten wysokobudżetowy restart klasycznego serialu telewizyjnego Zagubieni w kosmosie zawiera świetną obsadę, w tym Gary Oldman, William Hurt i Heather Graham, ale film cierpi na martwy scenariusz i może przeciągać się między scenami akcji. Chociaż miał uruchomić franczyzę, sequel nie nastąpił.
Koszmar z ulicy Wiązów 5: Dziecko marzeń (1989)
Nightmare On Elm Street 5: The Dream Child był wielkim przełomem Stephena Hopkinsa, ale wciąż jest jednym z najsłabszych wypadów serii. Szybka produkcja zobaczyła, że historia została zszyta z wielu szkiców, w wyniku czego powstała zagmatwana historia z zagmatwanym, ponurym tonem. To powiedziawszy, jest dość stylowy, a Hopkins przynajmniej próbuje przywrócić Freddy'emu poczucie horroru.
Niebezpieczna gra (1987)
Debiutem reżyserskim Hopkinsa jest ten mało znany australijski thriller, w którym szalony policjant prześladuje grupę studentów, którzy decydują się na obrabowanie domu towarowego. Historia i postacie ustępują miejsca Niebezpieczne gry świetne efekty wizualne i łatwo zrozumieć, dlaczego wylądował Koszmar z ulicy Wiązów 5 wkrótce potem.
Blown Away (1994)
Zdmuchnięty to niesamowicie stylowy thriller o ekspercie od usuwania bomb, którego nawiedzała jego przeszłość, i zawiera wspaniałe, pełne napięcia sceny. Nie łączy się ze sobą poza scenografią, pomimo kolejnej świetnej obsady zespołowej i trudno wybaczyć naprawdę okropny irlandzki akcent, którym włada przez cały czas Tommy Lee Jones.
Pod podejrzeniem (2000)
Większość prac Stephena Hopkinsa dotyczy gatunku akcji lub thrillera, ale Podejrzany to głównie utwór kameralny, na którego czele stoją Morgan Freeman i Gene Hackman ( niewybaczalny ). Obaj aktorzy świetnie się ze sobą bawią, a Hopkins nadaje mu wystarczająco wizualnego talentu, aby było interesujące, ale zawodzi go nieco mylące zakończenie.
Wyścig (2016)
Wyścigi jest dramatem biograficznym przedstawiającym niesamowity, zdobywca złotego medalu występ afrykańskiego atlety Jesse Owensa na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. W obliczu wspaniałego występu Stephana Jamesa, Wyścigi wciąż pada ofiarą niektórych słabości filmu biograficznego, ale wciąż jest to podnoszący na duchu dramat.
Predator 2 (1990)
Dla wielu fanów wiele słabości Predator 2 obejmują zauważalny brak Arnolda Schwarzeneggera, ale Stephen Hopkins nadal stworzył muskularny thriller akcji z pękającymi sekwencjami akcji. Film poszerzył także mitologię tytułowego łowcy, a Danny Glover jest sympatycznym bohaterem.
Duch i ciemność (1996)
Duch i ciemność opiera się (bardzo luźno) na prawdziwym incydencie z udziałem dwóch gojących lwów w Kenii, a w tej pełnej krwi przygodowej gwiazdach Michael Douglas i Val Kilmer ( Top Gun ). Ze względu na kłopotliwą produkcję sam Hopkins uważa film za bałagan, ale zawiera on świetne role - choć akcent Kilmera wymagał więcej pracy - i gryząco napięte scenografie.
Noc sądu (1993)
Noc sądu była klapą po wydaniu, ale od tego czasu została ponownie oceniona za zabójczą ścieżkę dźwiękową i przerażającą kolejkę złoczyńców Denisa Leary'ego. Historia przedstawia czterech przyjaciół uciekających po tym, jak byli świadkami morderstwa i jest to jeden z najbardziej niedocenianych thrillerów lat 90. Po rozpoczęciu pościgu film nie ustaje, aż do intensywnego finału i został znaleziony Stephen Hopkins na szczycie swojej gry,