Labirynt Pana to prosta historia, ale reżyser Guillermo Del Toro bada złożone tematy dotyczące ludzkiej moralności i wolnej woli.
Labirynt Pana to zarówno utwór z epoki zakorzeniony w wydarzeniach historycznych, jak i mroczna baśń eksplorująca dziecinne lęki i cuda, ale prawdziwe znaczenie filmu polega na jego zdolności do odzwierciedlenia tych dwóch aspektów jako równoległych doświadczeń. Reżyser Guillermo del Toro jest dobrze znany ze swojej wrażliwości, która łączy fantastyczność z przyziemnością, zacierając granicę oddzielającą mityczne potwory od zwykłych ludzi. Gwałtowna, ale kapryśna bajka autora, wciąż uważana za arcydzieło kina, jest być może ukoronowaniem jego stylu opowiadania historii.
Mimo całej krytycznej analizy, jaką wywołał film, del Toro wyraził to Labirynt Pana jest w istocie prostą historią stworzoną w celu ucieleśnienia bajek, które zainspirowały tę pracę. W wywiadzie dołączonym do domowego nagrania wideo reżyser stwierdził, że właśnie ta prostota przeraża ludzi i dostarcza jasnego przesłania w takich narracjach jak ta. Brak wyjaśnienia magicznych wydarzeń jest jednocześnie niepokojący i poetycki, pozwalając opowieści płynąć w jej własnym świecie i poprzez obrazy.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij poniższy przycisk, aby szybko rozpocząć ten artykuł.
Postacie mogą być archetypami, aby odpowiadać ich rolom w tradycji ludowej, a także wypowiadać tematy w całej historii. Bohaterka, Ofelia, reprezentuje typową dla baśni dorastającą dziewczynę, a bohaterów i złoczyńców definiuje się w odniesieniu do ich baśniowych odpowiedników. Na przykład del Toro wskazuje, że rebelianci są jak drwale ratujący Czerwony Kapturek przed wielkim złym faszystowskim Wilkiem. W podobny sposób fantastyczne elementy, których Ofelia jest świadkiem, mogą być postrzegane jako sposób na nadanie sensu otaczającemu ją światu, tak samo jak w bajkach wyjaśnia się złożone koncepcje w łatwiejszy do przyswojenia sposób.
W labiryncie Pana chodzi o wybór i nieposłuszeństwo
Del Toro stwierdził, że tematy Labirynt Pan można prześledzić w całej narracji ze względu na symboliczne powtórzenie, wspólną cechę baśni. Faun daje Ofelii trzy zadania do wykonania, aby pomóc jej wrócić na swoje miejsce jako królowej podziemi, ale często nie słucha instrukcji i dokonuje wyborów na podstawie własnego sumienia. Jej decyzje nie zawsze są najbezpieczniejsze, jak w przypadku jedzenia posiłku Bladego Człowieka, ale jej moralność ostatecznie pozwala jej na najszlachetniejsze i najbardziej heroiczne z zakończeń. Zamiast przelać krew swojego młodszego brata, Ofelia przelała własną, by otworzyć portal do podziemi.
Podobnie działanie w reżimie faszystowskim niesie ze sobą własny zestaw niebezpieczeństw zakorzenionych w prawdziwym świecie. Rebelianci opierają się autokratycznym rządom poprzez nieposłuszeństwo, co przypomina skłonność Ofelii do podążania za własnymi wyborami, zamiast ślepego wykonywania rozkazów. Pokojówka Mercedes przypomina Ofelię w jej wywrotowym zachowaniu, przechodzącą własne procesy przeciwko potwornemu kapitanowi Vidalowi. Tak więc te dwie przeplatające się narracje powtarzają te same wzorce, aby udowodnić, że zaufanie do osobistych uczuć nad autorytetem prowadzi do czystszego poczucia moralności.
Del Toro opowiada o tym, jak teoretyzował psycholog Bruno Bettelheim, że w całej historii bajki były używane do manifestowania zagadkowych aspektów świata. Początkowo historie te służyły do wyjaśniania zjawisk naturalnych, ale wraz z rozwojem nauki reprezentowały one bardziej psychologiczne aspekty związane z ludzkim zachowaniem. Labirynt Pana jest twórcą kontynuującym tę bogatą tradycję na swój własny sposób, wykorzystując specyficzną ikonografię, aby przenieść baśniowe elementy do realnego świata i za pomocą potworów wyrazić gobelin ludzkiej moralności.