Folklor HBO analizuje azjatyckie przesądy i narodowe mity folklorystyczne. Rozbijamy wszystkie sześć zakończeń, a także łączymy tematy.
Ostrzeżenie: SPOILERY poniżej za folklor!
Seria antologii horroru HBO, Folklor , bada azjatyckie przesądy i narodowe mity folklorystyczne - a zakończenia każdego segmentu horroru są tak samo zagmatwane jak poprzednie. Stworzony przez HBO Asia, Folklor W każdym z sześciu odcinków wystąpili reżyserzy z różnych krajów - Indonezji, Japonii, Korei, Malezji, Singapuru i Tajlandii.
Podczas gdy kolektywna obsada i ekipa Folkloru są być może nieznane zachodnim widzom, antologia jest bardzo warta obejrzenia, ponieważ pozwala widzom zaangażować się w historie i zrozumieć powiązania koncepcyjne, w tym przesądy, które nękają każdy z wyżej wymienionych krajów.
Powiązane: Recenzja folkloru: HBO Asia przenosi swoją antologię horroru do Stanów Zjednoczonych
W ciągu ostatnich kilku miesięcy Folklor segmenty miały swoją premierę na różnych festiwalach filmowych, a teraz abonenci HBO mogą od razu doświadczyć antologii horroru. Niezależnie od tego, czy jest to miłość, lojalność, czy całkowite szaleństwo, oto podstawowe motywy i znaczenia Folklor sześć zakończeń.
- Ta strona: Miłość matki i tatami
- Strona 2: Nikt i wszyscy
- Strona 3: Toyol i Mongdal
MIŁOŚĆ MATKI: CIEMNA STRONA KARMA
Folklor zaczyna się od „A Mother's Love” - indonezyjskiej opowieści reżysera Joko Anwara. Matka imieniem Marni (Marissa Anita) dostaje trzydniową pracę w pustej rezydencji i zabiera ze sobą swojego młodego syna, Jodi (Muzakki Ramdhan). Następnie Marni odkrywa na strychu pokój pełen głodujących dzieci, a policja zwraca je rodzinom. Później Marni nadal boryka się z problemami finansowymi, a także z zachowaniem Jodi. Tymczasem mężczyzna w telewizji sugeruje, że Dzieci na Poddaszu zostały zabrane przez Wewe - byt, który zabiera niekochane dzieci, które chcą opuścić swoje domy. W zakończeniu Marni zdaje sobie sprawę, że Wewe manipulowała jej myślami, przez co kwestionowała jej zdrowie psychiczne, a Jodi czuła się niekochana. Po krótkim pobycie na oddziale psychiatrycznym Marni wraca na strych rezydencji i odkrywa zaginionego syna. Następnie staje do istoty, nieustraszona i gotowa do zaangażowania. Zbliżamy się, ale nie atakujemy. Zamiast tego wydaje się, że duch obejmuje matkę i syna.
Folklor „Miłość matki” używa horroru psychologicznego, aby wypowiedzieć się na temat rodzinnej miłości i bólu związanego z możliwą utratą dziecka. W dramatycznych celach reżyser używa obrzydliwej wizualizacji, aby nadać ton. Kiedy Marni odkrywa Dzieci na Poddaszu, po podłodze rozrzucane są ludzkie odchody. Później ofiara ujawnia ludzkie odchody jako ich codzienny posiłek. Zakończenie segmentu powraca do wcześniejszych sekwencji, aby pokazać alternatywne perspektywy, przez co wydaje się, że Marni próbuje odzyskać siły po druzgocącej stracie. Zaskakujące jest to, że Matka kocha odchodzi od tradycyjnych strachów związanych ze skokami, by wyciągnąć dość wzruszające zakończenie. Tak jak Marni kocha Jodi, tak Wewe uwielbia być matczyną postacią, nawet jeśli jej techniki są głęboko wadliwe. W tej historii duch jest źle rozumiany i wprowadzany w błąd.
TATAMI: HISTORIE POCHODZENIA I MECHANIZMY KOPIOWANIA
Wyreżyserowana przez Takumi Saitoh, ta japońska opowieść koncentruje się na tradycjach mat tatami, w szczególności na idei, że mata tatami absorbuje pozytywne i negatywne uczucia wszystkich ludzi, którzy jej używali. Na początek dziennikarz imieniem Makoto (Kazuki Kitamura) robi zdjęcia w opuszczonym domu, który później okazuje się być miejscem zbrodni. Ma obsesję na punkcie sprawy znanej jako masakra rodziny Shinomiya, ale nie wie dlaczego ; Makoto dowiaduje się również, że jego ojciec właśnie zmarł.
Po powrocie do domu spotyka się z matką i okazuje się, że Makoto jest głuchy. W domu przeżywa nawiedzające wspomnienia, a odkrycie zakrwawionej maty tatami prowadzi go do sekretnego pokoju, a także do przeszłości. Matka Makoto, Yoshiko (Misuzu Kanno), wyjaśnia, że jej szwagier i jego przybrany wujek (właściwie jego biologiczny ojciec), Koji (Shima Onishi), zostali zabici w sporze o spadek przed laty i że jego przybrany ojciec (ale rzeczywisty wujek), Tsukasa (Daisuke Kuroda), nigdy w pełni nie doszedł do siebie po tym doświadczeniu. Właściwie nigdy więcej się nie uśmiechnął. Nagle natłok informacji sprawia, że głuchy dziennikarz przypomina sobie wyparte wspomnienie: przeżył masakrę w rodzinie Shinomiya, a następnie został porwany, a przyczyną utraty słuchu była uraz psychiczny. W końcu mata tatami wysysa matkę Makoto, a on pozbywa się filmu z aparatu.
Ogólnie, Folklor Tatami skutecznie łączy kropki z montażami retrospektywnymi i wizualnymi wskazówkami, ale jest ciężki w narracji. Podobnie jak „Miłość matki”, reżyser powraca do sekwencji, by rozwinąć wątki historyczne i powody, dla których bohater zmaga się ze swoimi wspomnieniami. Chociaż ten segment mógłby zostać ulepszony dzięki większej głębi postaci, pozostaje wierny koncepcji mat tatami i temu, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość. Widzowie mogą się zastanawiać, dlaczego zakrwawiona mata tatami jest przechowywana w pobliżu po tylu latach, ale te punkty fabuły są związane z dumą i motywacją matki.Nie mogła sobie poradzić z kartami, które rozdawało jej życie, więc manipulowała swoją rzeczywistością jako mechanizmem radzenia sobie. Jeśli chodzi o Makoto, akceptuje prawdę i idzie dalej.